Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

espantar

Participio

espantado

Gerundio

espantando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

espanto
espantas / espantás
espanta
espantamos
espantáis / espantan
espantan

Futuro simple o Futuro

espantaré
espantarás
espantará
espantaremos
espantaréis / espantarán
espantarán

Presente

espante
espantes
espante
espantemos
espantéis / espanten
espanten

Pretérito imperfecto o Copretérito

espantaba
espantabas
espantaba
espantábamos
espantabais / espantaban
espantaban

Condicional simple o Pospretérito

espantaría
espantarías
espantaría
espantaríamos
espantaríais / espantarían
espantarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

espantara o espantase
espantaras o espantases
espantara o espantase
espantáramos o espantásemos
espantarais o espantaseis / espantaran o espantasen
espantaran o espantasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

espanté
espantaste
espantó
espantamos
espantasteis / espantaron
espantaron

Futuro simple o Futuro

espantare
espantares
espantare
espantáremos
espantareis / espantaren
espantaren

IMPERATIVO
espanta (tú) / espantá (vos)
espantad (vosotros) / espanten (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE