Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

provocar

Participio

provocado

Gerundio

provocando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

provoco
provocas / provocás
provoca
provocamos
provocáis / provocan
provocan

Futuro simple o Futuro

provocaré
provocarás
provocará
provocaremos
provocaréis / provocarán
provocarán

Presente

provoque
provoques
provoque
provoquemos
provoquéis / provoquen
provoquen

Pretérito imperfecto o Copretérito

provocaba
provocabas
provocaba
provocábamos
provocabais / provocaban
provocaban

Condicional simple o Pospretérito

provocaría
provocarías
provocaría
provocaríamos
provocaríais / provocarían
provocarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

provocara o provocase
provocaras o provocases
provocara o provocase
provocáramos o provocásemos
provocarais o provocaseis / provocaran o provocasen
provocaran o provocasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

provoqué
provocaste
provocó
provocamos
provocasteis / provocaron
provocaron

Futuro simple o Futuro

provocare
provocares
provocare
provocáremos
provocareis / provocaren
provocaren

IMPERATIVO
provoca (tú) / provocá (vos)
provocad (vosotros) / provoquen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE