Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

contonearse

Participio

contoneado

Gerundio

contoneándome, contoneándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me contoneo
te contoneas / te contoneás
se contonea
nos contoneamos
os contoneáis / se contonean
se contonean

Futuro simple o Futuro

me contonearé
te contonearás
se contoneará
nos contonearemos
os contonearéis / se contonearán
se contonearán

Presente

me contonee
te contonees
se contonee
nos contoneemos
os contoneéis / se contoneen
se contoneen

Pretérito imperfecto o Copretérito

me contoneaba
te contoneabas
se contoneaba
nos contoneábamos
os contoneabais / se contoneaban
se contoneaban

Condicional simple o Pospretérito

me contonearía
te contonearías
se contonearía
nos contonearíamos
os contonearíais / se contonearían
se contonearían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me contoneara o me contonease
te contonearas o te contoneases
se contoneara o se contonease
nos contoneáramos o nos contoneásemos
os contonearais u os contoneaseis / se contonearan o se contoneasen
se contonearan o se contoneasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me contoneé
te contoneaste
se contoneó
nos contoneamos
os contoneasteis / se contonearon
se contonearon

Futuro simple o Futuro

me contoneare
te contoneares
se contoneare
nos contoneáremos
os contoneareis / se contonearen
se contonearen

IMPERATIVO
contonéate (tú) / contoneate (vos)
contoneaos (vosotros) / contonéense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE