Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

mandar

Participio

mandado

Gerundio

mandando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

mando
mandas / mandás
manda
mandamos
mandáis / mandan
mandan

Futuro simple o Futuro

mandaré
mandarás
mandará
mandaremos
mandaréis / mandarán
mandarán

Presente

mande
mandes
mande
mandemos
mandéis / manden
manden

Pretérito imperfecto o Copretérito

mandaba
mandabas
mandaba
mandábamos
mandabais / mandaban
mandaban

Condicional simple o Pospretérito

mandaría
mandarías
mandaría
mandaríamos
mandaríais / mandarían
mandarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

mandara o mandase
mandaras o mandases
mandara o mandase
mandáramos o mandásemos
mandarais o mandaseis / mandaran o mandasen
mandaran o mandasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

mandé
mandaste
mandó
mandamos
mandasteis / mandaron
mandaron

Futuro simple o Futuro

mandare
mandares
mandare
mandáremos
mandareis / mandaren
mandaren

IMPERATIVO
manda (tú) / mandá (vos)
mandad (vosotros) / manden (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE