Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

menear

Participio

meneado

Gerundio

meneando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

meneo
meneas / meneás
menea
meneamos
meneáis / menean
menean

Futuro simple o Futuro

menearé
menearás
meneará
menearemos
menearéis / menearán
menearán

Presente

menee
menees
menee
meneemos
meneéis / meneen
meneen

Pretérito imperfecto o Copretérito

meneaba
meneabas
meneaba
meneábamos
meneabais / meneaban
meneaban

Condicional simple o Pospretérito

menearía
menearías
menearía
menearíamos
menearíais / menearían
menearían

Pretérito imperfecto o Pretérito

meneara o menease
menearas o meneases
meneara o menease
meneáramos o meneásemos
menearais o meneaseis / menearan o meneasen
menearan o meneasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

meneé
meneaste
meneó
meneamos
meneasteis / menearon
menearon

Futuro simple o Futuro

meneare
meneares
meneare
meneáremos
meneareis / menearen
menearen

IMPERATIVO
menea (tú) / meneá (vos)
menead (vosotros) / meneen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE