Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

truncar

Participio

truncado

Gerundio

truncando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

trunco
truncas / truncás
trunca
truncamos
truncáis / truncan
truncan

Futuro simple o Futuro

truncaré
truncarás
truncará
truncaremos
truncaréis / truncarán
truncarán

Presente

trunque
trunques
trunque
trunquemos
trunquéis / trunquen
trunquen

Pretérito imperfecto o Copretérito

truncaba
truncabas
truncaba
truncábamos
truncabais / truncaban
truncaban

Condicional simple o Pospretérito

truncaría
truncarías
truncaría
truncaríamos
truncaríais / truncarían
truncarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

truncara o truncase
truncaras o truncases
truncara o truncase
truncáramos o truncásemos
truncarais o truncaseis / truncaran o truncasen
truncaran o truncasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

trunqué
truncaste
truncó
truncamos
truncasteis / truncaron
truncaron

Futuro simple o Futuro

truncare
truncares
truncare
truncáremos
truncareis / truncaren
truncaren

IMPERATIVO
trunca (tú) / truncá (vos)
truncad (vosotros) / trunquen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE